Sindy

Lübnan’da Aziz Maruni’nin çömezleri soyundan gelen Suriyeli bir katolik topluluğunun üyeleri. (Maruni’lerin birçok kolu Şam, Halep, Filistin ve Mısır’a yayılmıştır.)
Aziz Maruni’nin çömezleri, Suriye’de öbür hıristiyanlarla bırarada yaşıyorlardı. Monofizitlerin bölünmesi üzerine, maruni’ler öbür katoliklerden ayrılarak milliyet esasına göre kendi aralarında gruplaştılar.Maruni’nin öğretisini yaydılar, sonradan Asi nehri kıyılarında manastırlara yerleştiler. Sayıları gittikçe artan bu manastırların, en ünlüsü olan Aziz Maruni manastırı başkenti Apameia’da olan Suriye’nin bütün öteki dini kurumlanndan üstündü. Manastırın başrahibi, bütün Suriye’de büyük nüfuza sahipti. Bu manastırdaki keşişler, Kadıköy (Khalkedon) konsili öğretilerine bağlılıkları yüzünden, sayıları çok olan sapkınların, özellikle yakubîlerin ağır saldırılarına uğradılar.
İmparator Anastasıos II (715-718) zamanında 350 keşiş mezhep uğrunda kanlarını dökmüşlerdir. Yanlış olarak monotelizm’ci gösterilen maruni’ler, VIII. yy. da, uzun süren Antakya kuşatması sırasında kendilerine bir patrik seçtiler. Bunların Lübnan’a göç etmeleri VII. yy. ortalarında başlamıştı. Arapların gelişi üzerine zengin suriye ovalarından ayrılarak kültlerini teşkilâtlandırmak zorunda' kaldılar. Abbasî’lerin hışmına uğradıkları için de, haçlıları sevinçle karşıladılar. Patrikleri, kendinden önce gelenlerin yaptığı gibi, Roma ile yeniden ilişki kurdu. Haçlılarla temas sonunda âyinleri büyük ölçüde latin etkisinde kaldı. Maruni kolonileri geri çekilen Frankların peşinden giderek Kıbrıs’a ve Rodos’a yerleştiler. Daha sonra Memlûklarla (1291) Osmanlıların (1516) hâkimiyeti altına girdiler. XIX. yy.da da Dürzîlerle birlikte Osmanlı devletine karşı ayaklanma hareketlerine katıldılar.
Bugün, Maruni’lerin sayısı bir milyon kadardır. Bunların yarısı da Amerika’ya, Afrika’ya göç etmiştir. Baalbek, Beyrut, Sayda, Sur, Halep, Şam, Cebeyi, Batrün, Kıbrıs ve Sarba piskoposlukları, Antakya patriği unvanını taşıyan patriklerinin yönetimi altında bulunmaktadır.

Alıntı