yurtluk
 

yurtluk, -ğu
a. 1. Malikâne. 2. tar. Bir yerin gelirinin bir kimseye yalnız ölünceye kadar kullanılması şartıyla ayrılması yöntemi.

Güncel Türkçe Sözlük
yurtluk İng. estate
Bir özel ya da tüzel kişinin iyeliğindeki taşınmaz.

BSTS / Kentbilim Terimleri Sözlüğü 1980
yurtluk
Bir yerin gelirinin bir kimseye yalnız ölünceye dek kullanması koşuluyle ayrılması yöntemi.

BSTS / Tarih Terimleri Sözlüğü 1974
yurtluk İng. fief
Derebeylik düzeninde bir beyin, kendi üstünde yer alan başka bir beye (ya da egemen güce) bağlılığı kabul etme ve belirli hizmetler yapma karşılığında iyesi olabildiği bir toprak parçası.

BSTS / Toplumbilim Terimleri 1975